Nieuwsberichten

The Damned Few presenteert tweede EP in Hedon.

Muzikale buitenbeentjes met eigen geluid: bluesrock met snufjes stoner, grunge en garagerockHAARLE – “Onze droom is om ooit een tourtje te doen in Amerika. Dat hoeft echt niet high profile, gewoon een paar weken met wat optredens. Dat lijkt misschien hoogmoedig, maar het is een reële ambitie.” Michiel Jansen, gitarist van de grotendeels Haarlese band The Damned Few, is nuchter over zijn band. Die het overigens behoorlijk lekker begint te doen. Met een mengelmoes van bluesrock en classic rock met snufjes stoner, grunge en garagerock weet de band steeds meer luisteraars te bereiken. De nieuwe mijlpaal is de tweede EP ‘Black Blooded Woman’. Die wordt op donderdag 30 september gepresenteerd in Hedon in Zwolle.

Foto: Maron Stills

Aanvankelijk begon The Damned Few als project van Michiel. Zijn doel: een bluesrockband. Maar al spelende ontstond er een ander geluid. Grappend noemt hij zich ook wel eens een ‘mislukte bluesgitarist’. “Maar ik kan ook echt niet meekomen met de echte bluesjongens.” Was de eerste plaat nog vooral gebaseerd om Michiels ideeën, bij de tweede hadden de anderen veel meer input. En iedereen brengt zijn/haar eigen invloeden mee. Drummer Piero Sestu, de nestor van de band, zat vroeger in gerenommeerde top 40-bands en houdt onder andere van classic rock. Bassist Jaap Schrijver, hij maakt sinds 2019 deel uit van de band, is gek van stonerrock en psychedelische muziek. En blikvanger zangeres Dion Legebeke uit Dalmsholte, haar soulvolle strot doet denken aan die van Anouk, is fan van bands als Alice in Chains en Soundgarden. En vanuit die diverse invloeden is het geluid van The Damned Few ontstaan. “Jaap voegt heel veel toe, Piero kan allerlei instrumenten bespelen en komt ook met ideeën en Dion is min of meer ons kwaliteitsgilde”, vertel Michiel. “Als zij iets niks vindt, dan doen we het niet. Onze producer Ruud Tijs had voor onze tweede EP vooraf allemaal plannetjes gemaakt. De nieuwe is qua productie dan ook drie keer zo groot als de eerste. Die was bijna live. Je hoort nu veel meer lagen. Veel meer sound-dingetjes. Er staan vijfstemmige harmonieën op. Kijk, we maken misschien muziek met een oude ziel, maar Ruuds productietechnieken hebben ervoor gezorgd dat we ook een overbrugging hebben naar modernere geluiden.”

Geen kutband
De twee clips die inmiddels zijn uitgebracht zijn inmiddels in totaal zo’n 20.000 keer bekeken. Op YouTube staan lovende reacties uit binnen- en buitenland. Ook de recensenten zijn positief. “Dat is natuurlijk leuk om te lezen”, meldt Michiel. “Je weet in elk geval dat je geen kutband meer bent… Maar wat opvalt is dat ze moeite hebben om ons in een hokje te drukken. De een heeft het over metal, de ander over bluesrock, grunge en garagerock. En dat past ons wel, we willen niks zijn. Treden overal ook op. De ene keer op een metalfestival, de andere keer voor een bluespubliek.”

Bebloed
Vooral de clip van het nummer Why is opvallend. Dion loopt daarin een aanzienlijk deel van de tijd rond met een bebloed hoofd en een honkbalknuppel. De woonkamer van een ex (en zo wordt duidelijk gehint, hijzelf ook) moeten het ontgelden. “Die clip hebben we opgenomen in het kraakpand in Zwolle, waar Dion woont. Voor een paar tientjes hebben we een inrichting van een appartement op de kop getikt. En een honkbalknuppel….” Wat opvalt is de rauwe uitstraling van de zangeres. Michiel: “Dion is in haar eentje meer rock-‘n-roll dan de rest bij elkaar. Alhoewel, Piero heeft vroeger ook wel wat mee gemaakt. Dion leeft rock-‘n-roll, dat zit er bij haar in.”

Duitsland
En nu is het dus hopen dat er veel gespeeld kan worden. Er staan inmiddels meerdere datums in de agenda. In Nederland, maar ook in België. Michiel hoopt dat boekers de band oppikken, maar is er realistisch over, daar komt ook een dosis geluk bij kijken. Iets met de juiste persoon op de juiste plek. “We staan gelukkig in het roster van Glorybox, een Belgisch boekingskantoor. Ook zorgt IDVI voor de nodige promotie en boekingen.” Het recente optreden in Duitsland geeft de burger moed. Het was een ervaring die Michiel niet snel zal vergeten. “Het was op een bluesfestival onder Leipzig. We stonden voor zo’n duizend man. We waren daar weer de vreemde eend in de bijt. Maar ik heb nog nooit zulke enthousiaste reacties meegemaakt. Zo’n prachtig publiek daar! Ze gingen helemaal los. Het heeft ons twee nieuwe boekingen opgeleverd en we moesten na afloop merchandise bijbestellen. Alles was op.”

Bron: Salland Centraal